Κρατάω αυτόν τον τόπο και χωροχρόνο βαθιά μέσα στον πυρήνα μου, εκεί που κανένας δεν μπορεί να εισβάλλει και να κλέψει η αμφισβητήσει την ψυχική συγγένεια που δεν κληρονομήσαμε, αλλά γεννήσαμε μαζί. Μαθαίνω πόσο πυρηνικό είναι να ψάχνω τους ψυχικά συγγενείς μου σε έναν κόσμο που βολεύεται σε κάποια συντροφιά και κάποια παρέα. Μαθαίνω ότι εγώ δεν το αντέχω αυτό, μου είναι αβάσταχτα ελαφρύ, και μαθαίνω ότι θέλω να μπορώ και μπορώ να θέλω να χωρέσω κάτι παραπάνω από αυτό, το ολόκληρο σου και ολόκληρο μας, γιατί βαστάω να το χωρέσω. Μαθαίνω πως καμιά φορά κληρονομούμε δέντρα ολόκληρα, και άλλες φορές φυτά χωρίς τις ρίζες και το χώμα. Έτσι απλά κομμένα φυτά. Σκουλικιάζουν, στριμώχνονται στα σπίτια μας και δυσανασχετούν. Και πως να τα φροντίσω όταν δεν βλέπω την ρίζα; Και μαθαίνω πως ίσως η ρίζα είναι στο σπίτι της μαμάς, του παππού, της θείας, της προγιαγιάς. Μου έδωσαν ένα φυτό να με αγχώνει και να με φοβίζει, αλλά οι αιτίες και οι πραγματικές απειλές δεν κατοικούν στο δικό μου σπίτι. Κληρονόμησα μόνο το σύμπτωμα. Και άντε να ξεχωρίσω τις ρίζες μου από αυτά τα συμπτώματα. Είμαι όμως παρούσα και προσπαθώ να τα ξεχωρίσω και να τα ξεχορταριάσω. Αφήνω την νόηση στην άκρη που πάντα θα με νικάει και αποφασίζω να μην δώσω μάχες στημένες. Κοιτάω στην κοιλιά και το έντερο, και αυτό το κομμένο φυτό στο τραπεζάκι, χωρίς ρίζα σε ένα βάζο μέσα, και αποφασίζω να αναμετρηθώ με αυτά, χωρίς να πρέπει να τα βγάζω πάντα νόημα.

Μένω σε αυτό και με ό,τι είμαι, με τον ρυθμό μου τον εσωτερικό που είναι τέλεια κουρδισμένος με εμένα.

Εμπιστεύομαι πως αυτό από μόνο του είναι αρκετό και πως αύριο μπορεί να πέσει από το χέρι μου η κούπα και να σπάσει και εγώ να νιώσω χωρίς να ξέρω γιατί μία ανακούφιση.

Γιατί εμπιστεύομαι πως δεν είναι πάντα οι λύσεις των προβλημάτων εκεί που έχω μάθει να ψάχνω.

Σοφία