Είδα τη Βάση του παγόβουνου

που αρχίζει και λιώνει

ό,τι αρχίζει τελειώνει

κι ό,τι τελειώνει ξεκινά

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ

με ό,τι με τρομάζει

με ό,τι με εμπνέει.

Είμαι ένα βουνό,

θάλασσα και νερό,

αντέχω στη μοναξιά μου, αντέχω στην εκκωφαντική σιωπή.

Τα ρυάκια μου ρέουν για όλους,

και με δροσίζουν

και με ποτίζουν

με κάνουν να αναπνέω,

με κρατάνε ζωντανό

φοβάμαι σιωπηλά και φωναχτά

το κεφάλι μου το ζώνουν σύννεφα

η ψυχή μου πονά

και όταν βρέχει, κάτι μοιάζει πιο καθαρό,

ορμητικοί καταρράκτες με πλημμυρίζουν

και οι βουνοκορφές αγκαλιάζουν τον ουρανό.

Μέσα μου έχω πέτρες, μα είμαι βράχος

που στο φως ζεσταίνεται και ξεπηδά,

ντυμένο με δέντρα

μέσα στη φύση

χάνομαι, υπάρχω, ζω.

Και υπάρχω γιατί υπάρχετε και εσείς,

αναπνέουμε μαζί,

φύλακές μας τα γεράκια

και μόνος στο βουνό να βρεθώ ξέρω ότι θα είστε εκεί

και θα φιληθούμε κάτω από το γκι και θα κυλιστούμε στους θάμνους

γυμνοί

θέλω να σε κρατώ

με όλο μου το σώμα χωρίς ντροπή

θέλω να με κρατώ

σπασμένο στα δυό.

Και αυτό το κράτημα να με κολλάει πάλι πίσω

να κρατιόμαστε μαζί

και να φωνάζουμε ΖΩ.

Είμαι έτοιμος να αφεθώ.

 

Έλλη, Έλλη, Αγγελική, Ευγενία, Χρήστος